Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania. (por. KKK 1213)

Rodzice osobiście zgłaszają się do Kancelarii parafialnej i ustalają termin chrztu.

Wymagane dokumenty:

– akt urodzenia dziecka z USC – oryginał

– zaświadczenie o sakramentalnym związku małżeńskim (jeśli zostało zawarte poza parafią aktualnego zamieszkania)

W przypadkach, gdy rodzice dziecka mieszkają poza parafią chrztu, należy przedstawić w kancelarii parafialnej, pisemną zgodę Księdza Proboszcza na chrzest poza parafią zamieszkania.

KTO MOŻE BYĆ CHRZESTNYM?

Zgodnie z chrześcijańską tradycją, przyjmujący chrzest powinien mieć chrzestnego. Gdy chrzest przyjmuje osoba dorosła jego zadaniem jest w towarzyszenie w dochodzeniu do wiary i poznawaniu życia chrześcijańskiego. W przypadku chrztu dziecka ma on wraz z rodzicami przedstawić dziecko do chrztu i pomagać w jego wychowaniu religijnym, tak, by prowadziło życie prawdziwie chrześcijańskie.

Chrzestnym nie może więc być każdy!

Kościół stawia osobom, które maja być chrzestnymi bardzo konkretne wymagania. Chrzestnym może być ten, kto:

1. jest katolikiem;
2. ma wymagane kwalifikacje i chce pełnić to zadanie;
3. jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania;
4. przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;
5. prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami jakie ma pełnić;
6. prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego (tzn. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej);
7. nie jest ojcem ani matką dziecka osoby przyjmującej chrzest.

Zgodnie z tymi normami nie można wybrać na chrzestnego osoby niepraktykującej, żyjącej w cywilnym związku małżeńskim lub konkubinacie (bez ślubu „kościelnego”), albo osoby jawnie występującej przeciwko prawdom wiary i moralności. Ma być to osoba, która żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca, uczestnicząca czynnie w życiu wspólnoty parafialnej.

Rodzice dziecka i chrzestni powinni przed chrztem dziecka pojednać się z Bogiem w sakramencie pokuty.

Osoby, które zostały poproszone o pełnienie zadania chrzestnego w innej parafii, powinny OSOBIŚCIE zgłosić się do własnej kancelarii parafialnej, aby uzyskać stosowne zaświadczenie.

Bierzmowanie nazywane jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Od ludzi dojrzałych wymaga się odpowiedzialności, w tym przypadku – świadomego i konsekwentnego praktykowania wiary. Młody człowiek, który chce otrzymać dary Ducha Świętego, pogłębiające więź z Bogiem i pomagające aktywniej żyć we wspólnocie Kościoła, musi przekonać innych, że jest osobą modlącą się, formującą sumienie i prowadzącą szczere życie sakramentalne (zwłaszcza poprzez regularną spowiedź i pełne uczestnictwo w Eucharystii).

Wymagania stawiane kandydatom do bierzmowania:

1. Udział w katechezie szkolnej, która pozwoli pogłębiać wiedzę religijną.
2. Udział w dniach skupienia przed bierzmowaniem.
3. Prowadzenie Indeksu Formacji Katolickiej.
4. Udział w życiu religijnym parafii, tj. uczestnictwo: w nabożeństwach październikowych i majowych, Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach, rekolekcjach parafialnych.
5. Przedstawienie uzupełnionego Indeksu – wiedza i praktyki religijne np. comiesięczna spowiedź.
6. Dostarczenie świadectwa chrztu, jeśli ten sakrament przyjęty był w innej parafii niż aktualne zamieszkanie;
7. Udział w próbach przed bierzmowaniem.

Istnieje możliwość przyjęcia sakramentu bierzmowania przez osoby dorosłe. W tym przypadku należy skontaktować się z Księdzem Proboszczem i ustalić sposób przygotowania do przyjęcia tego sakramentu.

Własciwie: Uczestnictwo po raz pierwszy w pełny sposób w Sakramencie Eucharystii.

Uroczystość I Komunii świętej organizowana jest w drugą niedzielę maja o godz. 10.30.

W zakresie przygotowania do pełnego uczestnictwa we Mszy świętej przypomina się o obowiązku przestrzegania w tym zakresie norm Synodu Archidiecezji Przemyskiej (statuty 273, 347 oraz Instrukcja z Aneksu 27).

Każda parafia Archidiecezji organizuje i prowadzi katechezę parafialną dla dzieci, aby ich przygotować do świadomego, pełnego i aktywnego uczestnictwa we Mszy świętej i owocnego korzystania z sakramentu pokuty. Pierwsza spowiedź i pierwsze pełne uczestnictwo we Mszy św. winno mieć miejsce zasadniczo we własnej parafii, która jest po rodzinie podstawowym środowiskiem rozwoju wiary.

Zadania rodziców dzieci przygotowujących się do I spowiedzi i Komunii św.:

• wspólna wieczorna modlitwa rodziców z dzieckiem i za dziecko;
• systematyczne uczestnictwo wraz z dzieckiem w niedzielnych i świątecznych mszach świętych;
• kierowanie się w życiu codziennym zasadami Dekalogu;
• rozmowa z dzieckiem na tematy podejmowane podczas katechez;
• pomoc w opanowaniu podstawowych modlitw i zrozumieniu niezbędnych treści związanych z sakramentem pokuty i Eucharystii;
• pomoc dziecku w rozwoju moralnym, aby normy moralne znało i zachowywało z wewnętrznego przekonania a nie tylko ze względu na rodziców i otoczenie;
•  – codzienne świadectwo życia z wiary;
• wychowywanie do życia w prawdzie i miłości.

Chęć przystąpienia dziecka do I Komunii św. należy zgłosić ks. proboszczowi na początku roku szkolnego, najpóźniej podczas pierwszego spotkania formacyjnego we wrześniu.

Możliwość skorzystania z sakramentu pokuty istnieje codziennie. W dni powszednie i w niedzielę spowiedź odbywa się przed Mszą św. Spowiedź jest możliwa także w każdy pierwszy piątek miesiąca (rozpoczyna się godzinę przed Mszą św.).

Dwa razy w roku, w okresie Adwentu i Wielkiego Postu, organizowana jest spowiedź dla całej wspólnoty parafialnej. W tych przypadkach odbywa się ona zgodnie z ogłoszeniem.

Owocne przeżycie sakramentu pokuty zależy od duchowego przygotowania i spełnienia 5 warunków dobrej spowiedzi:

• Rachunek sumienia
• Żal za grzechy
• Mocne postanowienie poprawy
• Szczera spowiedź
• Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

Nauczanie Kościoła Katolickiego na temat sakramentu pokuty:

Katechizm Kościoła Katolickiego pkt. 1420-1498.

Obowiązujące normy prawne:

Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 959-997.

Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę, całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu (KPK 1055,1).

Należy odpowiednio wcześnie zarezerwować dzień i godzinę ślubu. Niekiedy warto uczynić to nawet rok wcześniej. Około 3 miesiące przed zawarciem sakramentu małżeństwa należy umówić się z Księdzem proboszczem na spisanie protokołu przedślubnego w kancelarii parafialnej.

Dokumenty potrzebne do zawarcia sakramentalnego związku małżeńskiego:

• dowód osobisty;
• świadectwo chrztu z adnotacją o przyjęciu sakramentu bierzmowania (ważne 6 miesiące);
• świadectwo bierzmowania – jeżeli brak takiej adnotacji o nim na świadectwie chrztu;
• świadectwo ukończenia religii na poziomie szkoły średniej (lub innej ponadpodstawowej);
• dokument z Urzędu Stanu Cywilnego stwierdzający brak przeszkód do zawarcia ślubu konkordatowego lub dokument z USC o zawarciu małżeństwa cywilnego;
• zaświadczenie ukończenia katechizacji przedmałżeńskiej;
• zaświadczenie odbycia nauk przedślubnych z poradni rodzinnej.
• świadectwo chrztu z adnotacją o przyjęciu sakramentu bierzmowania (ważne 6 miesiące);
• Świadectwo bierzmowania – jeżeli brak takiej adnotacji o nim na świadectwie chrztu;
• świadectwo chrztu z adnotacją o przyjęciu sakramentu bierzmowania (ważne 6 miesiące);
• Świadectwo bierzmowania – jeżeli brak takiej adnotacji o nim na świadectwie chrztu;

Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone. (Jk 5,14-16)

Sakramentu tego nie udziela się jedynie konającym. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek lub udająca się na poważną operację.

Namaszczenia nie udziela się człowiekowi, który już umarł.  Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo.

Sakrament ten można przyjąć wielokrotnie, np. wtedy, gdy jakaś osoba wiele razy popada w poważną chorobę.

Kto może przyjąć ten sakrament?

• Każdy chory, jeśli choroba zagraża jego życiu, jest długotrwała lub jeśli ochrzczony jest w podeszłym wieku. Zwyczajnie jest udzielany w domu chorego w każdym czasie.
• Chore dzieci mogą otrzymać ten sakrament, jeżeli mają przynajmniej ogólną świadomość dokonujących się czynności.
• Chorzy, którzy utracili przytomność, mogą otrzymać namaszczenie, jeżeli przypuszcza się, że poprosiliby o ten sakrament.

Jeżeli nastąpiła już śmierć biologiczna, sakramentu udzielać nie można. W tym przypadku pozostaje jedynie modlitwa za Zmarłego np. Koronka do Bożego Miłosierdzia. Chory nie powinien zwlekać z przyjęciem sakramentu namaszczenia do ostatniej chwili życia, w poczuciu chrześcijańskiej odpowiedzialności rodzina chorego powinna powiadomić księdza o potrzebie udzielenia tego sakramentu.

Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia.

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje święte.

Przygotowanie chorego

Najważniejszy udział w niesieniu ulgi choremu mają zawsze najbliżsi. To właśnie rodzina lub inni którzy podjęli się opieki nad chorym, mają obowiązek moralny w porę poprosić kapłana, aby przybył udzielić mu tego sakramentu.

W pierwszym rzędzie, o ile to konieczne, należy choremu wyjaśnić, że prosząc o sakrament wcale nie sugerujemy mu, iż jego życie już się kończy. Gdybyśmy zaś przeczuwali, iż faktycznie może to wkrótce nastąpić, tym bardziej z miłości do bliźniego i w imię wiary w prawdę o życiu wiecznym trzeba mu ułatwić przejście z tego świata na tamten ze spokojnym sumieniem. Oprócz serdecznej rozmowy nasza rola może wiązać się również z pomocą w zrobieniu rachunku sumienia. Czasami konieczne będzie także wspólne wzbudzenie żalu za grzechy.